Toon en taal

Fochteloërveen - Karin Blankert Ze praat met haar wenkbrauwen. Hele verhalen zijn het. Je kunt aan haar gezicht precies aflezen in welke film ze zit. Films die wij niet zien, maar zij wel. Ze spelen zich af in haar hoofd. Haar mimiek is een live-reportage van het verhaal wat zij voor zich ziet. Zo dirigeert … Meer lezen over In de bioscoop

Doorwerth - Karin Blankert De onrust is te snijden in de huiskamer. Caro, de dagbestedingscoach, reddert en schippert waar ze kan, maar steeds net achter de feiten aan. Een meneer is op bezoek bij zijn vrouw. Hij kan alleen zijn draai niet vinden en blijft zoeken naar een fijne zitplaats. Voortdurend is hij in de … Meer lezen over Welkom thuis

IJmuiden - Karin Blankert Wat is het toch verraderlijk, die valkuilen. Om te denken dat wat altijd gewerkt heeft, iedere keer weer een wondermiddel is. Vandaag stapte ik er met koeienletters in. Ik ging ervan uit dat ik op dezelfde manier bij haar binnen zou komen als altijd. Vol verwachting zong ik de eerste toverklanken … Meer lezen over “O mio babbino caro”

Stiphout - Karin Blankert Eind zestig is ze. Maar ze oogt veel jonger. De omgeving neemt ze waar met half toegeknepen ogen, het voorhoofd licht gefronst. Haar blik is steeds meer naar binnen gekeerd. Soms zit ze met gesloten ogen in een stoel. Af en toe staat ze abrupt op. Dan veegt ze denkbeeldige kruimels … Meer lezen over Een stofcheck

Een lange gestalte staat hijgend en zwoegend in de gang. Aan beide zijden van de gang is een leuning gemonteerd. Alleen bij deuropeningen is er een onderbreking. Pim heeft zijn handen om het ronde hout geklemd. Zijn lichtgrijze joggingbroek zwabbert om zijn magere benen. Door zijn lengte moet hij zich iets vooroverbuigen om goed grip … Meer lezen over Krachtpatser wordt acrobaat

De tragedie is niet DAT we sterven, maar HOE we sterven. Geboren worden is een kunst. Leven is een kunst. Sterven is een kunst. Hóe bijzonder is het, als iemand de balans heeft opgemaakt van zijn leven en innerlijk vrede heeft gevonden. In rust en overgave gaat. Sjalom שָׁלוֹם. Een zegen voor degene die gaat … Meer lezen over Sjalom שָׁלוֹם, lieve engel-vriendin

Het is halverwege maart. De wereld worstelt met Corona. In bed ligt Carina. Ze worstelt ook. Een fikse longontsteking heeft ze. De zorgmedewerkster die net uit haar kamer komt, zegt: “Ze is ziek-ziek”. Da’s niet niks. Ik mag toch bij haar. Het is pas de derde keer dat we elkaar zien, maar het klikt enorm. … Meer lezen over Danslichtjes

Ze mag weer komen, Katharina Kannitz! Niet in het verzorgingstehuis zelf, maar wel buiten in de tuin. Lang leve het mooie weer. Deuren en ramen van de benedenverdieping blijven hermetisch gesloten zolang Katharina in de tuin rondbanjert. Dit gesloten scenario vormt voor haar echter geen enkele belemmering om in verbinding met bewoners te komen. Het … Meer lezen over Katharina Kannitz is weer los!

Mijn broer stelde ons thuis altijd voor prikkelende dilemma’s. M’n hele jeugd lang hoorde ik vragen als: “Wat heb je nou liever: dat je doof zou zijn of blind?”. Uhm… Ja, jee… Als je doof bent, kun je geen muziek meer horen of de stemmen van je geliefden. Maar je kunt nog wel genieten van … Meer lezen over Corona-dilemma

Het is eind januari. Grijze dagen lichten op. Voorjaarswarmte sijpelt naar binnen. Sneeuwklokjes wagen het erop. En dan krijg ik nog een verlaat Kerstcadeau, uit onverwachte hoek. Van Leonie. Recht uit het hart. Ik ontmoet haar elke week op de zorgboerderij. Ze gaat vrijwel nooit mee naar de muziek. Het liefst zit ze in de … Meer lezen over Een bijzondere afscheidsgroet